De Onvertelde verhalen van de oorlog op Pandora

Started by Txep swirä, February 02, 2010, 05:53:56 AM

Previous topic - Next topic

0 Members and 1 Guest are viewing this topic.

Txep swirä

Quote from: eywa´eveng frrtu on February 22, 2010, 05:24:22 PM
Quote from: Txantslusam Skxawng on February 22, 2010, 01:41:06 PM
Quote from: Txep-swirä on February 22, 2010, 04:43:46 AM
Quote from: eywa´eveng frrtu on February 21, 2010, 06:59:25 PM
mooi,
echt nog wel een tof verhaal, leuk om te lezen.

bedankt

eywa ngahu
dit vind ik nou mooi om te lezen, dat mensen het mooi vinden wat je schrijft. ik denk dat dat het doel is van vele schrijvers en filmmakers.
als men het goed vind, dat geeft op een of andere manier wel een soort van kick, een mooi doel om jezelf te blijven verbeteren :)
Als je later het script voor Avatar maakt :P geef je ons wel een sneak peak, lol
Ja inderdaad, als je eerste "bewonderaars/fans" krijgen we dan toch een beetje voordeel niet?
haha natuurlijk, dan zij jullie de eerste, nou ja eerste? ik denk dat mijn ouders het als eerste horen en jullie meteen daarna ;)

bedankt voor de lovende woorden.
ik probeer elk hoofdstuk steeds meer details te geven, om zo de echte Fantasy- schrijvers zoals Raymond E. Feist en Terry Goodkind te evenaren.
"You not be here. Go back!"
Neytiri

I survived Black Mesa, I went trough City 17, I fought trough Rapture and escaped....
So what can possible go wrong on Pandora?

Stories:
The untold stories of the war on Pandora (written in Dutch)written in English

Txep swirä

Een waardevolle les

Eytukan keek hoe de jonge leerling een pijl aanlegde en de pees strak spande.
Met enkele aanwijzingen nam de jager een andere houding aan, elleboog wat meer omhoog, boog wat verder weg, hoofd iets meer gedraaid.
De jongen zat daar geconcentreerd keek hij langs de schacht van de pijl en liet los.
De pijl bescreef een boog voordat hij insloeg in een haxepedes, het beest sloeg tegen de grond en bleef gillend liggen.
De rest sprong weg, rennend naar de andere kant van open plaats.

De jongen wilde opstaan maar Eytukan legde zijn hand op zijn schouder, dat was een teken dat hij dekking moest houden.
Vragend keek de jongen hem aan en keek toen naar de plaats waar Eytukan naar wees.
Op de grond werdt een schaduw steeds groter en groter.
De jongen snakte naar adem, een Turok ging in een duizelingwekkende vaart op de groep vluchtende haxepedes af.
Dit was zonder twijfel het grootste dier die de kinderen ooit hadden gezien, het dier was schitterend, een gele kleur dat over ging in een diep rode kleur.
Zwarte strepen over zijn lichaam en vleugels gaven het beest een vervaarlijk uiterlijk, die liet het rood en geel nog beter uitkomen.

De turok liet sperde zijn bek wijd open, ze konden een blauwe tong zien en vele scherpe tanden die groter waren dan Eytukans vuist.
Het beest strekte zijn poten, klaar om met een klap neer te komen, en brude woest.
Met een klap kwam hij op de rug van een van de dieren neer en met een misselijk makend geluid brak het arme dier zijn rug.
De rest van de haxepedes renden in paniek in alle richtingen, vluchtend voor het grote gevaar.
De draak draaide zich om en rende achter een jong beestje aan.
Hij haalde woest uit en sloeg de haxepedes door de lucht.
Het dier kwam maar een paar meter voor Kahlan neer en wilde opkrabbelen maar was te laat.
De turok greep het beest en verscheurde de haxepedes levend.

Toen hij de laatste stukken doorslikte, werdt zijn aandacht getrokken.
Behoedzaam kwam hij dichter en dichter bij de schuilplaats van Kahlan, hij deed zijn bek open en brulde nog een keer.
Een jonge jaagster bij Kahlan raakte in paniek en wilde er vandoor, Kahlan hield haar tegen en drukte haar hand op de mond.
Het meisje spartelde wild rond en Kalhlan moest haar tegen de grond drukken om haar stil te houden.
"Stil! Je verraad onze positie nog!" siste ze en bleef het kind tegen de grond houden.
Het meisje werdt stil en begon zachtjes te huilen.

De turok hield zijn kop schuin en deed nog een aantal passen, hij was nog maar een paar meter van Kahlan verwijderd.
"Dit kan fout aflopen" fluisterde Eytukan "als het moet, doe wat ik zeg, mocht je het niet kunnen dan zal Kahlan en het meisje sterven. Leg een pijl aan, mik niet op de kop maar op zijn hals, daar heeft hij een zwak panser."
De jongens knikte, ze begrepen de ernst van de situatie.
"Ik zal die turok hier naar toe lokken, dan kunnen jullie hem onder vuur nemen. Doe dat goed en snel."
Het dier ziet nog maar drie meter van Kahlan vandaan toen hij stopte, hij brulde nog een keer woest en keek om.
Zijn aandacht werdt afgeleid naar de spartelende haxepedes, hij draaide zich om en liep terug.
Met zijn poten brak hij de nek van het beestje en keek hij om naar de schuilplaats van Kahlan.
Ondanks dat er bijna geen wezens waren dat een turok durfde aan te vallen hield hij wel zijn omgeving scherp in de gaten.

"Eywa zij geprezen, dat dit niet fout ging. Dat wij niet hoefden in te grijpen" fluisterde Eytukan. "Dat Kahlan nog leeft en niets mankeerd"
De jongens herhaalde zijn dank naar de godin van Pandora.

De turok had in de tussen tijd zijn slachtoffer naar binnen gewerkt.
Toen hij wilde opsteigen werdt zijn aandacht getrokken door de neergeschote haxepedes.
Sloom kwam hij dichterbij en besloot ook deze nog naar binnen te werken voordat hij weer verstrok.
Al die tijd had Eytukan en de jongens gebiologeerd zitten toe te kijken hoe de turok te werk ging.
Maar elk van hun haalde een diepe zucht wanneer ze de turok zagen verdwijnen.

Toen het weer veilig was liet Kahlan het meisje los en trooste haar.
"Weet je waarom ik dit moest doen?" vroeg ze vriendelijk.
Het meisje schudde haar hoofd terwijl ze haar tranen met de rug van haar hand wegveegde.
"Door dat je je beheersing verloor had je ons kunnen verraden, ik moest dit doen om niet in een turok maaltijd te veranderen." Zei ze.
Het meisje knikte en keek Kahlan aan "Ik raakte compleet in paniek toen dat beest op ons afkwam. Ik wilde weg. Ik.... Bedankt"meer kwam er niet uit.
Het meisje begroef haar gezicht al snikkend in de buik van Kahlan.
Troostend zei Kahlan "rustig maar, rustig. De turok is al weg. Ik ben bij je, er kan je niets meer gebeuren"
Het meisje keek op, met nog de tranen in haar ogen zag Kahlan dat ze haar rust terug had gevonden en liet het meisje los.
Ze raapten hun boog en pijlen op en liep naar Eytukan.
"Ik was zo bang Eytukan, dat dat beest ons wat zou aandoen."
Met een klein glimlachje zei Eytukan "Dat zou ik die turok niet ongestraft laten doen. Ik zou mijn leven geven om die van jou te redden"
Kahlan keek hem ongeloofwaardig aan
Hij werdt ernstig "Ja dat zou ik doen, ik had al een afleidingsmanouvre bedacht. Ik zou dat beest weg lokken terwijl de kinderen zijn hals vol met pijlen zouden schieten. Gelukkig was dat niet nodig."
"Bedankt" zei Kahlan
hij glimlachte weer "Mij moet je niet bedanken. Ik heb niets gedaan. Je moet Eywa bedanken dat er niets is gebeurdt"
Eytukan had weer die pret ogen en dat zag ze.
"Rotzak" en gaf hem een speelse tik.

s'Avonds zat Eytukan na te denken over wat die dag was gebeurd en concludeerde dat ze wel een enorm geluk hadden gehad.
Hij keek op en zag dat de kinderen lagen te slapen, de kinderen hadden een geweldig avontuur beleeft.
Iets wat de andere kinderen alleen maar over konden dromen, Niet iedereen had wel eens een turok gezien.
Er waren genoeg volwassenen die nog nooit een turok hadden gezien, laat staan van zo dichtbij.
Met een glimlach keek hij naast zich, kahlan lag diep te slapen.
Hij geeuwde en vond het jammer dat hij haar moest wakker maken, het was haar beurt om de wacht te houden.
Zachtjes maakte hij haar wakker en zei "Het is jouw beurt om wacht te houden, wek me maar over een uur of vier."
Kahlan kwam overeind en ging met haar rug naar het vuur zitten, ze geeuwde maar bleef waakzaam.
Daarop sloot Eytukan zijn ogen om af te glijden naar een diepe slaap.

"You not be here. Go back!"
Neytiri

I survived Black Mesa, I went trough City 17, I fought trough Rapture and escaped....
So what can possible go wrong on Pandora?

Stories:
The untold stories of the war on Pandora (written in Dutch)written in English

eywa´eveng frrtu

hey Txep-swirä ben je toevallig nog bezig aan een vervolg?
ik wil wel meer lezen.

Txep swirä

Quote from: eywa´eveng frrtu sì on March 04, 2010, 08:18:04 PM
hey Txep-swirä ben je toevallig nog bezig aan een vervolg?
ik wil wel meer lezen.

hey,

ben nog bezig maar heb weinig tijd gehad om te schrijven.
het enigste wat ik je kan adviseren is geduldig afwachten ;)
en bedankt voor het compliment :)
"You not be here. Go back!"
Neytiri

I survived Black Mesa, I went trough City 17, I fought trough Rapture and escaped....
So what can possible go wrong on Pandora?

Stories:
The untold stories of the war on Pandora (written in Dutch)written in English

eywa´eveng frrtu

geen probleem ik blijf geduldig (maar toch wel vol ongeduld) afwachten op je vervolg.

P.S.: Goe bezig man

Txep swirä

Redden of gered worden

"Delta aan basis! Delta aan basis! Ontvangt u mij? Delta aan basis! Delta aan Basis! Ontvangt u mij?" riep de soldaat in de radio
"Basis aan Delta. We ontvangen u luid en duidelijk" werdt er geantwoordt.
"We zijn in een hinderlaag gelopen! Vele doden en gewonden! Geen AMP-suits meer! Hebben ondersteuning nodig!"
"Er is ruis, we kunnen u niet goed verstaan. Kunt u dat herhalen? Delta?"
de soldaat vloekte en antwoorde "We zijn in een hinderlaag gelopen! Er zijn doden en gewonden! Geen AMP-suits meer"
"Wat is uw positie, Delta?" werdt er gevraagd.
Vlug keek de soldaat naar de kaart en antwoorde "Positie is Sector...".
De soldaat zocht dekking toen er een aantal pijlen vlakbij insloegen.
"Wat is uw positie? Delta? Ontvangt u mij, Delta? Wat is uw positie?"
de soldaat greep de microfoon en riep "Sector 45 Zulu"
"Er is ondersteuning onder weg, er is een verkennings eenheid dicht in de buurt. Ik zal ze uw kant opsturen." Antwoorde de basis
"Dank U!We zullen vol houden!" Riep de soldaat voordat hij de radio uitzette en zijn wapen pakte.
Vlug tikte hij op de schouders van een aantal soldaten en wees naar de rechterflank "De rechterflank dreigt te vallen, geef ze ondersteuning."
De soldaten maakte zich uit de voeten en hij keek rond, vroeg zich af hoe dit kon gebeuren.
Wat hadden ze gedaan om de woede van de Na'vi op hun hals te halen?
Waren die grotten heilig? Of was het gewoon omdat ze op Na'vi grondgebied waren?
Hij dacht het laatste en daarmee maakte hij zijn gedachte leeg en begaf zich naar de verdedigingslinie.

Over een brede rivier schoten twee botjes over het water.
Sergeant Winters had de opdracht gekregen om een aantal eilanden te verkennen, op die eilanden zou een kamp gebouwd worden.
De radio kraakte en en de speakers kwam de stem van iemand die hun opriep.
"Hier basis aan Winters, ontvangt u mij? Hier basis aan Winters, ontvangt u mij?"
Winters gaf een bevel aan de bestuurder van het bootje en liet hem gas terug geven, todat ze stil kwamen te liggen.
De bestuurder gaf met signalen aan dat ook de andere bootjes moest komen en die kwamen er naast liggen.

Weer klonk er de radio "Basis aan Winters, ontvangt u mij?"
"Ontvangen u luid en duidelijk" antwoorde Winters "Waarom roept u ons op?"
"Uw verkenningsmissie is geanulleerd. U moet een reddingmissie uitvoeren."
"Wat?" dat vond Winters maar niks dat betekende dat er een aantal mensen uit zijn team niet terug zouden komen "Ga door! Geef positie van die eenheid!"
terwijl hij zijn kaart opensloeg luiserde hij aandachtig
"Eenheid is Delta. Positie is sector 45 Zulu" zei de basis.
Winters berekende dat er bijna een kilometer aan bos tussen die eenheid en de rivier lag.
Dat was zwaar balen, met gewonden en soldaten die terug moesten trekken was dat een monsterlijke afstand.
"Winters aan basis, we zullen de taak op ons nemen. Over en uit!" antwoorde Winters.

"Dit is hoe we het gaan doen, we gaan hier aan land. Hospikken, jullie blijven bij de boten. Dat geld ook voor jullie" en wees de biologen aan.
Daarop ging hij verder "Er zullen een aantal soldaten achterblijven. Die maken de machinegeweren klaar en let goed op de omgeving. De rest zal ondersteuning geven todat we ons terug kunnen trekken. Mocht mij wat overkomen dan is John de bevelhebber. Begrepen?"
De soldaten knikten.
"Wees geen held" waarschuwde hij "Die zullen het niet overleven, houd dekking en wees geen schietschijf. Het is nog een eindje varen dus jullie kunnen je gereedmaken. Dat was het, laten we ons maar haasten"
Snel starten de bestuurders de bootjes en gingen met topsnelheid naar hun nieuwe doel.

De geluiden van geweer salvo's werden steeds beter hoorbaar, ook hoorden ze een machinegeweer onophoudelijke salvo's afvuren.
"Daar gaan we aan land" Zei Winters en wees in de richting van een klein grasveldje langs de rivier.
Toen de bootjes aanlegde sprongen de soldaten er uit en renden naar de rand van het bos.
Daar ging Winters voorop en met een flinke loopsnelheid hadden waren ze in een mum van tijd bij de eenheid Delta.

Een schildwacht van Delta schrok, draaide zich om en vuurde een salvo in de richting van het geluid.
Winters werdt geraakt en ging neer.
Snel kwam de schildwacht naar Winters toe en hielp hem opstaan.
"Het spijt me Kapitein, ik wilde u niet neerschieten"
met een pijnlijke glimlach antwoorde Winters "Het is maar goed dat je niet kan mikken, anders was ik er niet meer. Ik zal je bevelhebber wel adiviseren dat zijn troepen niet overweg kunnen met een wapen."
De soldaat schaamde zich, dat zag Winters en vervolgde "Maar ik zal hem ook complimenteren dat zijn troepen wel alert zijn"

"John heeft de leiding, nu ik gwond ben kan ik jullie niet aanvoeren. Hij weet hoe hij te werk moet gaan."
John riep de soldaten bij zich en liet er twee met Winters terug gaan.
"Soldaat waar is je bevelhebber?" vroeg hij.
"Rechter flank, een eindje verder op" antwoorde de soldaat en wees in de verte.
Snel rende John naar de rechter flank en na een aantal vragen had hij de kapitein gevonden.
"Kapitein! Ik kom u uit uw benarde positie redden."
De kapitein keek om en zei "Wie ben jij?"
"Sergeant John, tot uw dienst" zei john
de kapitein knikte "Heb je een plan?"
Dat had hij niet, hij moest gaan inproviseren, hij had er niet op gerekend dat Winters zou uitvallen.
"Laat de machinegeweer een stuk naar achteren zetten, er is een helling, zo'n 300 meter hierachter. Daar kan hij zich opstellen en ons vuurdekking geven als we ons terugtrekken."
"Prima idee, dan kunnen de flanken ook zakken en ons tegelijkertijd terugtrekken tot die helling van je en daar stand houden." Vulde de kapitein aan.
"Maar eerst moeten we de gewonden evacueren. Waar zijn ze?"
"Een stuk terug" antwoorde hij en gebaarde vaag in een richting.
"Ik zal ze een aantal soldaten mee sturen."

John riep een aantal soldaten en gaf het bevel om de gewonden te escorteren naar de boten.
De kapitein en John liepen terug, steeds dekking houdend.
Het ging slecht, steeds meer soldaten raakten gewond of stierven.
De gwonden soldaten werden weggehaald en de achterblijvers bleven stelling houden om ze de tijd te geven.

Een aantal minuten later hoorde ze een fluitje, de kapitein beantwoorde door driemaal ook op een fluitje te blazen.
Meteen kwamen de soldaten in beweging en trokken zich langzaam terug.
De Na'vi bleven onverbittered aanvallen, ze verloren vele krijgers maar wisten de rechterflank te overrompelen.
In blinde paniek sloeg de rest op de vlucht en werden  ze masaal onvergelopen door de Pa'li.
De soldaten wisten met moeite het gat te dichten door de na'vi terug te dringen.

De lucht vulde zich met een fluitsignaal, een lange en een korte toon, de soldaten wierpen zich tegen de grond toen het machinegeweer vele salvo's boven hun hoofd liet rondgaan.
Toen ze eindelijk bovenaan de hellingwaren, een helling van amper twee meter hoog hielden ze stil.

"Kapitein! Kapitein!" riep John "Waar zijn de gewonden?"
"ik denk dat ze nu wel bij de schepen zijn." Antwoorde hij. "Maar hoe gaan we dit aanpakken?"
"Dit wordt rennen, hier kunnen we amper dekking houden."
"Maar dan zal de Pa'li ons in halen en dan zijn wij de klos." Wierp de kapitein tegen.
"dat klopt maar we hebben rookgranaten die we kunnen gebruiken. We kunnen die achter ons neergooien wanneer we weg rennen."
De kapitein riep de soldaten bij zich en sprak hun toe "de volgende stuk is zo'n 500 meter bos. Hier kunnen we geen dekking houden. We zullen moeten rennen en hopen dat de Na'vi ons niet zullen inhalen."
De soldaten keken met vol ongeloof aan toen sprak een van hun "Maar dat overleven we  niet, die gasten zijn veel sneller, helemaal op die paardachtige beesten. Dan is het een kwestie van minuten voordat ze ons hebben ingehaald."
Ditmaal was John die sprak "Ja, dat klopt. Maar wij kunnen gasgranaten gebruiken om ze in verwarring te brengen."

"Iedereen klaar?" riep de kapitein en blies daarna hard op zijn fluitje.
Meteen kwamen de soldaten in beweging en gooiden verschillende granaten tussen de soldaten en de Na'vi in.
De Pa'li steigerden en de Na'vi wisten niet precies wat ze moesten doen.
Uit eindelijk hakten ze de knoop door en gingen de de rook in.
Vele konden niet zien waar ze naar toe gingen en klapten tegen de bomen aan, enstruikelden over stenen en andere obstakels, botsten tegen elkaar op.

Rennend en struikelend gingen de soldaten het bos door, steeds granaten achter zich latend.
Door de rook kregen ze een kleine voorsprong.
Toen ze de de bossen uit waren en bijna halverwege het open veldje, kwamen de Na'vi de bossen uit stormen.
Als ze dood in levende lijve zagen, werden sommige soldaten lijkbleek.
In paniek begonnen ze te rennen, maar ver kwamen ze niet.
De meeste werden neergehaald door pijlen en speren.
Winters blies twee maal op een fluitje, een lange toon en een korte.
Instictief lieten alle soldaten zich op de buik vallen, luttele seconden daarna begonnen de twee machinegweren salvo's af te vuren.
Vele Na'vi en Pa'li gingen neer, ze trokken zich terug tussen de bomen en bleven daar.
Daar namen de Na'vi de mensen met pijlen onder vuur, maar de mensen waren al te ver weg.

Kruipend door het gras bereikten de soldaten de boten.
Snel stapten ze in en gingen vol gas er vandoor, na een paar minuten liet Winters stop houden om de schade op te nemen.
Van de 30 soldaten die ze moesten redden, waren minder dan de helft terug gekomen.
Zelf hadden ze een 5 tal soldaten verloren.
"John! John!" riep Vladimir "is Petrov bij jou?"
John schudde zijn hoofd "Nee, die heb ik niet gezien. Ik heb hem niet meer gezien na de helling, ik denk dat hij hem niet meer heeft gehaald. Het spijt me maar hij is gesneuveld."
"Nee, dat geloof ik niet, Petrov zou nooit op zo'n manier sterven. We moeten terug om hem te halen!" bracht Vladimir er met moeite uit.
"Het spijt me, Vladimir, maar we kunnen niet terug. We moeten deze gewonden terug brengen naar de basis. En dat stuk bos in vergeven van de Na'vi, dat wordt de dood van vele soldaten."
John keek om, zijn gedachten waren bij Petrov.
Hij dacht ook dat Petrov niet op zo'n manier zou sterven, dat zou niets voor hem zijn.
Maar hij was ten dode opgeschreven, mocht hij nog leven.
"We gaan, vol gas naar basis" riep John naar de  bestuurders.
De bootjes gingen vol over de rivier, een slagveld achterlatend.



Petrov keek voor zich uit, hij zat in elkaar gezakt tegen een boom.
Zachtjes raakte hij de pijl aan die uit zijn borst stak, hij leefde nog omdat hij zich goed had voorbereid.
De pijlen van de Na'vi zijn giftig, tegengif was zeldzaam en alleen hospikken mochten tegengif bij zich dragen.
Toch had hij wat tegengif gekregen en altijd binnen hand bereik gedragen, daarom leefde hij nogomdat hij meteen het tegengif kon innemen.
Maar nu stond er een ander probleem, hij was vele tientallen kilometers van de basis vandaan.
Hij was gewond, dat zou nooit overleven met alle gevaren.

In de verte hoorde hij machinegeweren ratelen, hij kende het geluid, die waren van de bootjes.
Ze lieten hem achter, hem aan zijn lot overlatend, lieten hem dood gaan, hadden hem afgeschreven.
Hij was neer geschoten als een groentje, hij had de helling niet eens weten te bereiken.

Terwijl hij daar zat had hij greep stevig omde kolf van zijn pistool, nu kon hij zich verdedigen als het nodig was.
Terwijl  hij opkeek zag hij vele Na'vi langsrennen, ze dachten dat hij zeer snel zou bezwijken aan gif bedacht hij zich.
Hij zag de Na'vi behendig en lenig langs de bomen rennen, hier zijn ze in hun element.
Een van de Na'vi maakte zich los en stopte, Petrov merkte op een op dat het een vrouw was.
Een knappe vrouw, zelfs volgens menselijke maatstaven.
Ze hurkte bij een gwonde en hielp hem langzaam over eind, toen ze voorbij lipen bleven ze staan.
De vrouwlijke Na'vi keek Petrov aan, hij beantwoorde haar blik.
Het enigste wat er te binnen schoot was dat ze een knap gezicht had en schitterende ogen.
Ze schudde aar hoofd en liep verder, hij zuchte.
Langzaam zakte hij weg in een droomloze slaap, een slaap vol pijn en angst.

De pijn bonkte, langzaam kwam hij bij zinnen en schrok.
Snel deed hij zijn ogen open en keek rond, opgelucht bedacht hij zich dat hij nog leefde.
Er was geen levende ziel te bekennen, hij was de enigste, hij hoorde geen geroep van gewonden, helemaal niets.
Terwijl hij overeindkwam zag hij eent tas van een hospik liggen, snel liep hij er naar toe en doorzocht het.
Snelverbanden en compressieverbanden had hij nu niet nodig, toen vond hij wat hij nodig had.
Hij pakte een klein doosje waarop stond geschreven "MORFINE, BREEKBAAR", en maakte het open en pakte een spuit.
Met opgestrookte mouwen stak hij de spuit in zijn bovenarm, opgelucht haalde hij adem toen hij na een paar minuten de pijn voelde wegebben.
Die tas kon nog wel van pas komen en besloot het om het mee te nemen.
Maar wat nu? Hoe moest hij nu weg? De radio!
Zo snel als hij kon liep hij terug naar de oude frontlinie en zag al snel de radio staan.
Behendig zette hij hem aan en zocht de goede frequentie op.
"Basis, ontvangt u mij? Basis ontvangt u mij?" vroeg Petrov.
Er was ruis, maar toen klonk de radio anders, "Basis hier. Wie roept ons op?"
Opgelucht wilde hij antwoorde maar voordat hij dat kon doen prikte er wat in zijn rug.
Terwijl de radio kraakte draaide hij zich om, achter zich stond een Na'vi.
Hij liet de microfoon los en viel op zijn knieen, omhoogkijkend naar de Na'vi.
De na'vi wees naar de radio, Petrov draaide zich om en zette het ding uit.
Terwijl hij zich weer naar de Na'vi omdraaide, zag hij meerdere krijgers verschijnen.

Petrov legde, zover hij kon, zijn handen op zijn achterhoofd en wachte af.
Afwachtend wat die wezens met hem zouden gaan doen.
"You not be here. Go back!"
Neytiri

I survived Black Mesa, I went trough City 17, I fought trough Rapture and escaped....
So what can possible go wrong on Pandora?

Stories:
The untold stories of the war on Pandora (written in Dutch)written in English

Txantslusam Skxawng

Het spannendste gedeelte tot nu toe! Alleen een paar typ-foutjes, maar ik wist wel wat er stond
WirelessTsaheylu=Bluetooth
Inventor of the word NARF


Txep swirä

Dood of leven

Zijn voeten kwamen zachtjes en bijna onhoorbaar neer wanneer hij over het zachte mos rende.
Springend van stam naar stam, kwam hij steeds dichter bij zijn doel.
Rennend over een afgrond, met alleen maar boomstammen als overbrugging.
Een aantal keer gleed hij bijna uit, wat zorgde voor een val van vele tientallen meters maar telkens wist hij zich vast te grijpen aan een tak of liaan.
De overkant was dichtbij, met een krachtige afzet overbrugde hij de laatste meters en kwam weer op vaste grond te recht.
Zonder om te kijken rende hij verder, hij schoot tussen de bomen door, met krachtige stappen naar links of rechts ontweek hij de bomen.

Eytukan kreeg hem al in de gaten en liep op hem af, zag dat de jongen vaart minderde en bleef voor Eytukan staan.
Hij had de jongen op patrouille gestuurd, schijnbaar had hij iets interessants ontdekt.
"Ik zie je" zei hij en raakte met zijn vingertoppen zijn voorhoofd aan.
De jongen knikte "Ik zie je" antwoordde hij en maakte ook de groet.
Met zijn handen op zijn knieën bleef hij staan uit hijgen, het was een flinke afstand die hij had overbrugd.
"Wat heb je ontdekt?" vroeg Eytukan nadat de jongen op adem was gekomen.
"Ik weet het niet" stamelde hij "Volgens mij is het afkomstig van de Aliens maar het beweegt nieten het stinkt er heel erg"
Nu was zijn aandacht er helemaal bij "Je bent er toch niet te dicht in de buurt geweest? Je ben toch niet gezien of gevolgt he?" vroeg hij bezorgd.
"Dat is het juist, er was niemand. Ik ben niet gevolgd en heb niemand in de buurt van dat ding gezien." Was het antwoordt van de jongen.
"Hmm, ga de rest halen dan gaan we er naar toe. We vertrekken zo snel mogelijk" beveelde hij.
Terwijl de jongen zich uit de voeten maakte kwam Kahlan aanlopen.
"Die was toch op patrouille?" vroeg ze.
Eytukan draaide zich om en keek in haar schitterende ogen.
"Ja, maar hij heeft iets van de Aliens gevonden. En we gaan er naar toe, kijken wat het is." Antwoorde Eytukan.
Ze knikte "Dan ga ik mijn spullen we bij elkaar zoeken."
Snel gaf ze hem nog een kus en liep snel weg.

De jongen stopte bij een open veldje "Hier is het, hier ligt dat ding"
Eytukan knikte, en keek het veldje over, het kwam bekend voor, maar hij wist niet wat.
Op het open veldje stonden een aantal Na'vi, aan hun houding te zien maakten ze een ontspannen indruk.
Er was dus geen val of iets dergelijks.
Eytukan glimlachte, dat was geen gewone krijger, dat was Sílron`zem, een goede vriend van hem.
Terwijl Eytukan het veldje opliep bleef hij met een schok stil staan, nu herinnerde hij zich waarom het het hier herkende.
Dit was de plaats waar hij die Skypeople tegen kwam, midden op het veld lag nog steeds dat ding wat de Talioeng had gesloopt.
Toen hij beter keek zat er iets voor, iets wat hij niet zo snel herkende.
Een van de kinderen stond naast hem, terwijl Eytukan naar hem keek zag hij dat het kind ogen als schoteltjes had.
Ook hij had gezien wat er voor dat ding zat.
Zwijgzaam liep hij naar Sílron`zem en begroette hem, ook de anderen begroette hem.
"Wat is hier de gedachte achter" vroeg hij
de andere krijgers keken hem aan maar snel vestigde ze hun ogen weer op de Skypeople.
"Hij?" antwoordde Sílron`zem "Hij is misschien de sleutel tot succes."
Ongelovig keek Eytukan "Jullie willen hem meenemen naar de Home Tree?"
De blik van Sílron`zem bleef gevestigd op de alien en antwoordde "Ja, misschien komt hij nog wel van pas."
Eytukan schudde zijn hoofd "Slecht plan, ik waarschuw je, dat is echt een heel slecht plan. Maar wat doet hij? Wat is hij aan het doen?"
"Hij wilde een vriend van hem zijn laatste eer bewijzen. Door te bidden naar zijn god, geen idee of die hier aanwezig is.

"....amen" zei hij terwijl hij naar de hemel keek.
Terwijl hij naar het wrak keek bedacht hij zich hoe het had kunnen gebeuren, volgens verhalen had Johnsen zich niet klaar kunnen maken op verweer.
De AMP-Suit was zwaar verweerd, verf bladderde er af en roest verscheen, gaten achterlatend.
Maar nog steeds kon Petrov het logo en het nummer van de eenheid, vaag maar daardoor wist hij dat Johnson in het harnas was gestorven.
Langzaam stond hij op, groette en draaide zich om.
Toen zag hij pas dat er andere Na'vi bij stonden, dit kon nog eens heel gevaarlijk worden.
Hij wist namelijk niet of die andere vijandelijk gezind waren of niet.
Behoedzaam liep hij verder, en ging vlug naar Sílron`zem toe.
De Na´vi hielden hem scherp in het oog, sommige hadden hun handen op het gevest van hun mes en andere hielden hun bogen vast.
Terwijl hij voorbij liep bleef hij scherp van bewust dat hij zijn rug naar hun toekeerde en daardoor vrij kwetsbaar was.
"Het spijt me voor je overleden vriend."
Als versteend stond hij stil en hij draaide zich langzaam om.
"Hier begon het gevecht tussen mij en jouw eenheid" zei een Na'vi en die gebaarde naar de open plaats.
Petrov keek naar de Na'vi, keek diep in zijn ogen maar hij zag aan niets dat hij trots was.
Nee, in plaats daarvan zag hij schuld en medeleven, verbijsterd keek de verkenner naar de Na'vi.
Hij wist niet hoe hij moest antwoorden en knikte, daarop draaide hij zich om en liep vlug naar de veilige haven, in de vorm van Sílron`zem.

Sílron`zem had gespannen toe gekeken hoe de Alien naar hem toeliep, hij had zijn adem ingehouden toen Eytukan had gesproken, en uiteindelijk kon hij opgelucht adem halen.
"Eytukan, oeng kin zene pllltxe" zei hij uiteindelijk in zijn eigen taal.
Terwijl hij dit zei werdt hij bewust van de grote fout die hij maakte, door in zijn eigen taal te praten zou Petrov alleen maar achterdochtig maken.
Toen hij petrov aankeek wist hij dat hij gelijk had.
"Petrov, we blijven hier nog een tijdje. We willen met de andere over je lot beslissen. We zullen je wel roepen als we je nodig hebben..."
De marinier was verbijsterd, niet in staat om te antwoorden, dus knikte hij.
Terwijl hij weg liep pakte hij de tas van de hospik en ging verderop in het gras zitten, met de tas als rugleuning.
Terwijl de Na'vi hem weg zagen lopen, draaiden ze zich om en gingen een stuk verder in het gras zitten.

"Ik vind dat we hem in leven moeten houden. Het is een special iemand, hij heeft respect voor ons en de natuur om ons heen" zei Sílron`zem, het woord nemend
"Waarom? Waarom? En dan? Waar wil je hem naar toe nemen? Naar de Home tree? Dan heb je zijn dood bezegeld." Zei Eytukan
"Wacht, wacht even." Zei Kahlan "Wat is er zo special aan hem?"
"Hij gebruikte zijn middelen om ons te genezen, onze wonden te helen en dat terwijl hij de vijand is. Hij heeft laten zien dat hij de natuur in zijn waarde laat, en hij kan zo een jager zijn. Op die manier beweegt hij ook. Maar dit is niet alles, hij overleefde een giftige pijl, een pijl die een Ikran kon uitschakelen." Antwoorde Sílron`zem "En hij kan ons voorzien van informatie over de Aliens, over tactieken en wapens en zo."
"Dus je wilt hem gaan uithoren? En dan je dat ie dat gewoon doet? Zijn eigen stam verraden? " vroeg ze
"Ja, ik denk dat hij dat wel doet" antwoordde hij.
Eytukan schudde zijn hoofd "Wat heeft ie met je gedaan? Waarom denk je niet goed? We kunnen hem niet mee terug nemen, hij moet of sterven of terug naar zijn eigen volk"
"Laten we allereerst maar eerst eens luisteren naar wat hij te zeggen heeft, waarom hij die pijl overleefde bijvoorbeeld" zei Kahlan
"prima, ik zal hem wel even roepen" zei Sílron`zem.
Terwijl hij naar de marinier liep schudde Eytukan zijn hoofd "Ik denk dat hij gek aan het worden is."
Het enigste wat hij als reactie kreeg waren vuile blikken van de andere Na'vi

Toen hij terug was gingen ze zitten en iedereen wachtte gespannen af op wat die Skypeople te zeggen had.
"Sílron`zem, je moet dit voor me vertalen, ik spreek jou taal niet." Zei Petrov.
De Na'vi knikte en antwoordde "We willen verschillende dingen over je weten, allereerst hoe overleefde je die pijl?"
"Dat is niet zo'n heel groot geheim, dat was antigif" en haalde een klein flesje uit zijn borstzak die die liet zien voordat hij hem weer opborg.
Op een een of andere manier hadden ze dit niet verwacht en wisten geen van alle wat te zeggen.
Eytukan verbrak de stilte en  lachte hol "Dat is je grote geheim, mijn vriend!"
Het enigste wat hij kreeg wat een woedende blik, daarop hield Eytukan zijn mond.
"Wat weet je af over de tactieken van je stam? Wat kan je ons vertellen over de wapens die jullie gebruiken? En over de aantallen die daar aanwezig zijn?" vroeg Sílron`zem.
"Daar kan ik alleen heel duidelijk over zijn. Ik kan jullie niets vertellen over tactieken, die worden alleen gedeeld met officieren en ik ben een simpele verkenner. Aan informatie over wapen hebben jullie niets, want jullie weten dat al. Alles wat we hier gebruiken hebben jullie al eens gezien. We hebben geen geheim wapen of zo. En jullie kunnen de voertuigen niet besturen want die zijn niet op jullie lengte gemaakt." Antwoorde hij.
Terwijl Sílron`zem dit vertaalde, keek de marinier elk van de groep aan, om ook zijn woorden kracht bij te zetten.
"En nog een vraag, je beweegt je als een geboren jager. Je hebt respect voor ons en de natuur. Dat heb ik vele van jou soort niet zien doen. Hoe komt dit zo?"
"Ik groeide op in de bossen van mijn vaderland, Rusland, mijn hele familie leefde daar als boswachter. Ik leerde te overleven in de bossen, ik leerde de bossen en haar dieren te waarderen en te respecteren. Ik leerde daar de juiste keuzes maken. Maar het verdiende niet veel en bij RDA beloofden ze een goedbetaalde baan. Mijn familie kon dit extraatje goed gebruiken. En na overleg met mijn familie heb ik me bij RDA aangemeld en zit ik nu hier."
Toen Sílron`zem klaar was met vertalen, soms had hij moeite met vertalen maar door andere woorden te gebruiken kwam hij er redelijk uit.
Het was een een tijdlang doodstil toen Kahlan voorzichtig het woord nam.
"Ik denk dat we moeten gaan stemmen of dat we hem ter dood brengen of dat we hem laten leven"
"Wat? Hij vormt een te groot risico voor ons. En de volgende die we tegenkomen? Moeten we die dan ook laten leven? We moeten geen uitzonderingen maken!" riep Eytukan uit, sommige Na'vi knikten en aan andere kon je duidelijk zien dat ze er niet mee eens waren.
"Daar heb je gelijk in, Eytukan, maar vergeet niet dat hij mijn leven en die van anderen heeft gered. Ook al zijn wij voor hem ook de vijand, hij redde ons terwijl hij ons ook dood had kunnen laten gaan. Dit is iemand die mijn respect heeft verdiend. Dit is iemand die het niet verdiend om te sterven. Soms moeten we uitzonderingen maken en offers brengen om ons en anderen te helpen." Zei Sílron`zem. "Ik wil hem terug brengen naar zijn soortgenoten, misschien kan hij wel een bericht doorgeven van ons."
"Een bericht? Met wat? Een roep om vrede? Zo ver ik weet kunnen die Skypeople niet met in in vrede leven."
"Maar het kan! We kunnen het wel proberen!" zei Kahlan "Waarom niet? Je hebt het zelf altijd gezegt, nooit geschoten is altijd mis. Waarom moeten we de pijlen ongebruikt laten liggen als we hier een pijl in handen hebben?"
"Daar heeft ze gelijk in, we moeten het proberen. We moeten het doen voor ons volk. En voor de rest van de wereld. Ik heb een aantal van jullie nodig, wie gaat er mee?" vroeg Sílron`zem
Een aantal krijgers staken hun hand op en liepen naar Sílron`zem toe.
"Hiermee moet het gaan lukken, we spreken elkaar nog wel, Eytukan. Moge Eywa bij jullie zijn." Zei hij
daarop draaide hij zich om en liep weg, aan zijn rechter hand liep Petrov.
Eytukan twijfelde "Sílron`zem! Wacht!" riep hij "Wacht! Ik moet je wat vertellen"
Nieuwsgierig draaide Sílron`zem zich om
"Ik had niet zo moeten uitvallen. Ik moet een broeder, en een van mijn beste vrienden, kunnen vertrouwen. Ik....het spijt me. Ik begreep pas te laat dat jij het beste voor ons en ons volk overheb, ook al is dat soms het meest onlogisch idee. Ik wil dat je begrijpt dat ik achter je sta, met elke vezel in mijn lichaam. Ik wou dat ik mee kon maar ik moet die kinderen naar huis brengen."
Daarop glimlachte Sílron`zem "Zo ken ik je weer, mijn vriend. Je moet vertrouwen hebben in je vrienden, ook al is er een vijand in ons midden. Moge Eywa bij zijn"
"Moge Eywa je kracht en bescherming geven." Zei Eytukan.
Daarop draaide Sílron`zem zich om en voegde zich bij de groep.
Snel verdwenen ze in de bossen, ze hadden nog een lange reis te gaan.
"You not be here. Go back!"
Neytiri

I survived Black Mesa, I went trough City 17, I fought trough Rapture and escaped....
So what can possible go wrong on Pandora?

Stories:
The untold stories of the war on Pandora (written in Dutch)written in English

Swokéyan

Je verhaal ziet er best al mooi uit ;D
Maar het is ook zo fout omdat ik Avatar me niet in het Nederlands kan voorstellen xD
En volgensmij is die zin in het Na'vi wel goed, maar ben nog niet echt zo goed in de spelling..
Lurkin' the forums
Join the real life Na'vi tribe here (And yes, it will be a real tribe in the real world, NOT a role play)

Txep swirä

Quote from: Swokéyan on April 05, 2010, 11:27:23 AM
Je verhaal ziet er best al mooi uit ;D
Maar het is ook zo fout omdat ik Avatar me niet in het Nederlands kan voorstellen xD
En volgensmij is die zin in het Na'vi wel goed, maar ben nog niet echt zo goed in de spelling..
hoe bedoel je?
maar mijn spelling is ook belabberd, daarom vroeg ik er ook om of dat er misschien een betere spelling van is ;)
"You not be here. Go back!"
Neytiri

I survived Black Mesa, I went trough City 17, I fought trough Rapture and escaped....
So what can possible go wrong on Pandora?

Stories:
The untold stories of the war on Pandora (written in Dutch)written in English

Puvomun

Kaltxì, Txep-swirä

Ik heb net je verhaal gelezen. Het is erg leuk om te lezen (al zou je inderdaad wel wat aan de spelling moeten doen, dat maakt het minder 'vermoeiend').

Wat Swokéyan met "het is ook zo fout" bedoelt is denk ik dat het ongewoon/ongewend is om Avatar in het Nederlands tegen te komen. De meeste mensen hebben de engelse versie van de film gehoord en de ondertitels gelezen. Dat maakt het wel even wennen, maar dat is dan ook alles. (Volgens mij bedoel je dat met je vraag.)

Leuk gedaan in elk geval!!
Krr a lì'fya lam sraw, may' frivìp utralit.

Ngopyu ayvurä.

Txep swirä

Quote from: Puvomun on June 19, 2010, 10:08:58 AM
Kaltxì, Txep-swirä

Ik heb net je verhaal gelezen. Het is erg leuk om te lezen (al zou je inderdaad wel wat aan de spelling moeten doen, dat maakt het minder 'vermoeiend').

Wat Swokéyan met "het is ook zo fout" bedoelt is denk ik dat het ongewoon/ongewend is om Avatar in het Nederlands tegen te komen. De meeste mensen hebben de engelse versie van de film gehoord en de ondertitels gelezen. Dat maakt het wel even wennen, maar dat is dan ook alles. (Volgens mij bedoel je dat met je vraag.)

Leuk gedaan in elk geval!!
Irayo ;)
spelling en jezelf nakijken is het moeilijkste wat er is met schrijven, je bent geneigd sneller te lezen. omdat je toch het verhaal al ken.

het Nederlands, dat is een kwestie van wennen. als je iets altijd in een andere taal hoor, dan kijk je vreemd op als het in je moedertaal is geschreven.

het volgende hoofstuk, Redding, had flink wat Na'vi taal. maar dit heb ik geschrapt omdat het bijna geen toegevoegde waarde had.
waarom ik het wel schreef weet ik zelf ook niet.....
in ieder geval, veel leesplezier met het volgende gedeelte ;)
"You not be here. Go back!"
Neytiri

I survived Black Mesa, I went trough City 17, I fought trough Rapture and escaped....
So what can possible go wrong on Pandora?

Stories:
The untold stories of the war on Pandora (written in Dutch)written in English

Txep swirä

Redding

Zwijgend liep Andy, een soldaat van Echo compagnie, wacht.
Hij was een schildwacht van een aantal biologen, die een aantal planten onderzochten.
Zuchtend bleef hij staan en keek naar de biologen die zachtjes overlegde hoe ze het beste verder konden gaan.
Een van de onderzoekers keek op en zag Andy staan "Nee, voor de zoveelste keer, we zijn nog niet klaar. We moeten nog een aantal belangrijke proefjes doen en dan kunnen we terug."
Andy zuchtte weer toen de bioloog hoofdschuddend aan het werk ging.
Hij vervloekte die gasten, waarom moeten ze zo lang bezig zijn?  Hoe langer ze hier waren, hoe meer kans op ontdekking.
Na een aantal passen gezet te hebben, hoorde hij een een takje knappen.
Als versteend bleef de soldaat staan en heel zachtjes haalde hij de veiligheidspal van het geweer.
Met zijn vinger bij de trekker bleef hij staan, niet wetend wat er achter hem was, wachtend op het goede moment.
Plotseling hoorde hij een stem "Soldaat laat je wapen zakken en leg je handen op je hoofd"
Andy gehoorzaamde en wilde omdraaien, "Blijf staan!" siste de stem "Handen op je hoofd!"
Toen de soldaat dat deed, zei de stem "Draai je om. En schrik niet"
Andy draaide om en snakte naar adem, dit had hij nog nooit gezien.
Voor hem stond een soldaat, met gescheurde, met bloed en vuil bedekte kleding voor hem.
De soldaat had bij zijn rechter schouder een flinke gat in zijn shirt, en daar onder een vuil verband.
Zijn ogen werden groot toen hij een vijf tal Na'vi achter hem stond, al hoewel de soldaat vrij groot was, kwam hij maar tot de middel van de blauwe krijgers.

"Mijn naam is Petrov, verkenner bij de Compagnie van Kapitein Winters" zei Petrov "De Na'vi aan mijn rechter zijde is Sílron`zem, hij heeft de rank van kapitein. Wie ben jij als ik vragen mag?"
"Mijn naam is Andy, sir"stamelde Andy
"Oke Andy, zijn er nog meer schildwachten?"
Andy schudde zijn hoofd "Nee ik ben de enige, bij de helikopter staat de andere."
Petrov knikte "Dan zul je me de weg moeten wijzen naar de helikopter"
Sílron`zem draaide zich om en wees een krijger aan "Gna, fwewaytawtute."
De krijger knikte en verdween tussen de bomen en bosjes.

De biologen kregen het sterke vermoeden dat er iets aan de hand was en zagen Andy ongewapend staan.
Opeens was er beweging in de bosjes links van hun, als steen bleven ze zitten, niet wetend wat te doen.
Een Na'vi krijger kwam de bosjes uit en de biologen slaakten een gil en kropen weg tot dat ze niet verder konden.
De krijger bleef voor ze staan en riep over zijn schouder "lu fìtseng nì'ul (?) aytawtute!"
Petrov begreep meteen wat de Na'vi riep, hij verstond maar enkele woorden maar dat was meer als genoeg.
Snel kwam de groep, met Andy voor op, toegesneld en zagen de Na'vi een aantal biologen bewaken.
"Wat is hier aan de hand? Andy? Wie zijn dat?" vroeg een specialist.
Maar Andy gaf geen antwoord, dat deed Petrov.
"Ik ben Petrov, we vertrekken eerder dan verwacht. Zoek je spullen bij elkaar, we vertrekken over 5 minuten."
Zwijgzaam knikte hij, hij wist dat hij er niets tegen in kon brengen.
"Maak dit proefje af, tap de laatste vloeistoffen af en dan vertrekken we" zei hij tegen de andere biologen.
Haastig gingen ze aan de slag, de Na'vi lieten de biologen ongestoord hun gang gaan.

"Andy, wat doe jij hier? Moet je niet bij de biologen zijn?" voeg de schildwacht.
Andy schudde zijn hoofd "Nee we vertrekken eerder dan verwacht. We hebben een klein probleempje."
De schildwacht werd behoedzaam "Wat is er aan de hand?"
"Alsjeblieft geef me je geweer, vertrouw me"
"Nee dat kan ik niet doen. Dat weet je." Antwoordde hij.
"Ok, maar houd dan wel de veiligheidspal er op en haal het magazijn er uit. Dat geld ook voor de piloot."
Ze overhandigden de magazijnen en Andy riep over zijn schouder "Jullie kunnen komen."
"Wie kunnen er komen?" vroeg hij.
Nog voordat Andy antwoord kon geven kwam de groep de open plaats op.
De biologen kwamen eerst en daarna Petrov met de Na'vi.
"Wat gebeurd hier? Heb je ons verraden?" vroeg de schildwacht woest.
Hij greep naar zijn wapen maar realiseerde zich dat er geen magazijn in zat "Verrader" brieste hij.
Andy reageerde er niet op en zei "Piloot maak de heli klaar en jij soldaat, instappen."
Ook de biologen stapten in, Petrov zou als laatste gaan.
"Petrov, pey!." Zei Sílron`zem "Je hebt bewezen dat je een goed hart hebt. We staan bij elkaar in het krijt." Hij maakte een armband los en terwijl hij dat om linker arm van Petrov deed zei hij "Hieraan zullen mijn broeders je herkennen als mijn bondgenoot. Mocht je mijn broeders aanvallen dan zal jij het niet overleven."
"Bedankt" zei Petrov "Ik heb ook nog wat voor jou" en haalde een lang jagersmes uit zijn schede.
Sílron`zem knikte "Bedankt. Ga nu, ze wachten op je"
Snel stapte de soldaat in en al vlug steeg de helikopter op.
Ze groeten elkaar nog en al snel waren ze elkaar uit het oog verloren.
Eindelijk kwam Petrov tot rust en verdween in een diepe slaap.

Het geluid van laarzen op metalen vloer snelden voort terwijl een soldaat door de gangen rende.
De soldaat stopte bij een verblijf en hij riep enthousiast "Jongens! Petrov is terecht. Hij leeft nog en is bijna bij de basis"
Verbaast keken de soldaten hem aan en alsof er een knop werd omgezet, sprongen ze als een man op en renden naar de helikopterbasis, die aan het vliegveld van Hell's Gate grensde.
De boodschapper rende door en bleef bij het verblijf van Winters staan "Sir, Petrov is terecht. Hij leeft nog."
Winters keek op "Wat? Dat is onmogelijk."
"Nee" riep de soldaat uit "de biologen van Compagnie Echo hebben hem gevonden, of hij heeft hun gevonden. In ieder geval, hij komt nu aan."
"Kom, we gaan naar hem toe." Zei Winters en hij liep de gang in.

"Petrov! Petrov! Wakker worden!" riep andy boven het geluid van de heli uit, terwijl hij Petrov zacht heen heen en weer schudde.
"Wat is er?" vroeg petrov, nog slaapdronken.
"We zijn er bijna, kijk! Daar is de basis" antwoordde Andy.
Petrov glimlachte "God, wat ben ik blij dat ik terug ben zeg"
Die basis, omheind met metershoge hekken, met sentry's er boven op. Daar, waar je je leven veilig is. Hij was blij om terug te zijn.
Toen de helicopter geland was, sprong de soldaat er uit en bleef even staan.
Toen kreeg hij zijn maten, zijn vrienden, de Compagnie van Winters in het oog.
De soldaten kwamen naar hem toe en gaven hem schouderkloppen en ontvingen hem met een hoop blijdschap.
Daarna loodsten ze hem naar de kantine waar hij flinke maaltijden voorgeschoteld kreeg.
De rest zat aandachtig te kijken hoe hij zijn laatste hap doorslikte en Petrov keek rond.
Er klopte iets niet, en toen zag hij het "Waar is Vladimir?"
Winters antwoordde daar op "Het spijt me dat hij hier niet bij kan zijn maar hij ligt in de ziekenboeg."
"Hoe bedoel? Wat is er gebeurd? Het is toch niets ernstigs he?" vroeg Petrov met een onrustige stem.
"We werden een aantal dagen geleden aangevallen, we moesten Hell's gate verdedigen. Vladimir raakte ernstig gewond. Maak je niet ongerust, hij is nu buiten levensgevaar."
"Buiten levensgevaar?" herhaalde hij "Hoe raakte hij gewond? "
"Hij werd geraakt door een mes. Het sneed een aantal aders door... Maar gelukkig handelde we snel en overleefde hij het."
"Wat is er gebeurd" vroeg een soldaat "vertel ons het verhaal"
Petrov stond op en pakte het dienblad waar zijn bord op stond op en zei "Sorry jongens. Maar ik wil naar Vladimir. Ik vertel het later wel"
De soldaten knikten, Petrov zette zijn dienblad weg en bedacht zich iets.
"Waar ligt Vladimir eigenlijk?"
"Sector 7 kamer 18 als ik het goed heb" zei Winters
Petrov knikte en ging op pad.

"Wacht, wacht!" riep een verpleegster "Bezoektijd is voorbij, je moet morgen maar terugkomen"
"Sorry mevrouw, maar ik ben pas net terug en ik krijg net te horen dat mijn beste vriend hier ligt"
de verpleegster twijfelde en glimlachte "aan je kleding te zien zal dat best wel kloppen. Ga je maar je vriend bezoeken maar niet te lang" waarschuwde ze "Want de gewonden moeten rusten. Wie zoek je eigenlijk?"
"ik ben op zoek naar Vladimir, een verkenner van kapitein Winters."
"Ah" zei de verpleegster en wees naar een gang "die ligt in kamer 18 in die gang"
Petrov knikte en ging de aangewezen gang in.

Aangekomen bij de juiste kamer, ging Petrov naar binnen en bleef in de deuropening staan om naar zijn oude vriend te kijken.
Vladimir keek hem moeilijk aan "Petrov ben jij dat?"
Petrov glimlachte en knikte "Ja dat ben ik, ik heb je een lange tijd niet gezien."
"Ik dacht dat je dood was!.... Wat is er gebeurd?" riep Vladimir uit
"Weet je nog die reddingsactie dat we Echo Compagnie moesten redden?"
"Ja dat weet ik nog wel, ik wilde terug om je te halen maar daarvoor was het te gevaarlijk."
"De dood keek toe hoe de pijl hier in  mijn schouder mijn leven eindigde maar ik werdt gered door de Na'vi en die hebben me naar een heli gebracht. Ik sta bij hen in het krijt, en zij ook bij mij." Zei terwijl hij over het beginnend litteken wreef.
Vladimir glimlachte "Echt weer iets voor jou. Wat is dat voor armband trouwens?"
"Dit? Die heb ik gekregen van een Na'vi officier, hiermee sta ik onder zijn bescherming" zei hij terwijl hij de armband aan Vladimir gaf.
Vladimir pakte het aan en onderzocht het aandachtig,
""He?  Dat betekend dan dat je niet door die gasten gedood mag worden of zo?"
Petrov knikte "Dat klopt, en zolang er niemand in mijn directe omgeving Na'vi aanvalt, zullen ook zij veilig zijn. Maar zodra ik weer ga vechten zal ik ten dode opgeschreven zijn."
Hij veranderde van onderwerp "Wat is er trouwens met jou gebeurd?"
Vladimir zuchtte "in de tijd dat jij nog in het oerwoud was, kregen wij een flinke aanval te verduren. Ik werd aan een mes geregen. Van de artsen kreeg ik te horen dat ik het maar ternauwernood had overleefd."
Plotseling kraakte de luidspreker en een stem zei"Dit is geen oefening. Code Rood. Wil al het beschikbare personeel zich in de kantine verzamelen?"
Vladimir gaf het armbandje terug en zei "Code Rood, dat betekend dat de basis wordt aangevallen."
Petrov zuchtte en nam het armbandje aan, terwijl hij het omdeed zei hij "Ik ben op het juiste moment weer teruggekomen. Wanneer heb ik nou eens rust? We spreken elkaar nog wel, dan wil ik het complete verhaal horen."
Vladimir knikte "Dat geld ook voor mij, oude vriend"
De twee vrienden groetten elkaar en Petrov maakte zich al vloekend uit de voeten.

"You not be here. Go back!"
Neytiri

I survived Black Mesa, I went trough City 17, I fought trough Rapture and escaped....
So what can possible go wrong on Pandora?

Stories:
The untold stories of the war on Pandora (written in Dutch)written in English

Txep swirä

Stilte voor de storm
Toen Petrov de kantine binnen kwam, was deze bijna helemaal vol.
Soldaten zaten zachtjes met elkaar te praten maar hielden hun mond toen Petrov voorbijkwam.
Het verhaal ging als een lopend vuurtje door de wandelgangen, mensen zagen hem als een Meester in Survival.
De Dood ontsnapt, de Na'vi om de tuin geleid, dat werd er in de metalen wandelgangen verteld.
Hij kreeg waarderende glimlachjes, knikjes van soldaten en sommige groette hem.
Even bleef hij staan en keek de ruimte door, de tafels waren in de hoeken gezet en er stonden vele stoelen en kantine banken voor in de plaats gezet.
Hij zag dat de leden van zijn groep een plaats vrij hadden gehouden naast Winters, hij nam aan dat deze voor hem was.
Daar ging hij ook zitten, en kreeg nog hier en daar een schouderklop.

Het duurde nog een tijdje voordat de ruimte geheel gevuld was, zelfs de gangen stonden vol mensen.
"Kolonel Quaritch in aankomst! NEEM ACHT!" werd de ruimte in geschreeuwd.
Meteen ging iedereen in de houding staan.
Daarop kwam de kolonel binnen en liep door naar achteren.
Daar draaide hij zich om en  nam een defensieve, dreigende houding aan, borst vooruit, rug recht, handen achter zijn rug en benen gespreid, als de letter A.
Met een stalen blik keek Quarich de ruimte door, terwijl hij dat deed werd de ruimte verduistert en werd er een grote landkaart op de wand achter zich geprojecteerd.
"Neem plaats, Rust!" zei hij luid en iedereen ging meteen zitten, niemand negeerde zijn orders.
"De Na'vi" begon hij "Wordt nu een ware bedreiging, er komen nu duizenden en duizenden tezamen, als dit nog een paar dagen door gaat dan zijn wij in minderheid. Dat mag niet gebeuren! Maar wij kunnen hier nu niets doen" en hij wees naar achter "Daar buiten, komen nu vele honderden zo niet duizenden aan om ons aan te vallen. Om hun overige troepen te beschermen. Wij moeten stand houden. Wij, de Mensheid zal zegevieren!" riep hij uit en de soldaten begonnen de juichen. Maar Petrov en Winters  juichten niet, zei wisten wel beter.
Quaritch hief zijn handen en men werd stil "Maar dat kan ik niet alleen. Ik heb jullie nodig om dit doel te bereiken."
Op de plattegrond verschenen een 3 tal lijnen naast elkaar, eentje horizontaal en 2 diagonaal ten opzichte van de eerste.
Petrov wist het meteen, dit waren de front linies, vele kilometers breed.
De kolonel wees de rechter flank aan "De groep van Winters gaan hier naar toe, onder hun leiding worden Compagnie Echo, Zulu en de Red Devils geplaatst." Toen wees hij de linkerflank aan "Dit is voornamelijk een grasvlakte, de Paratroepers zullen met de heli's en een Pantser eenheid het hier beveiligen." Daarna wees hij de horizontale lijn aan. "Hier zal het grootste gevecht gaan vallen, hier zullen de hardste klappen gaan vallen, maar ik weet dat jullie het kunnen. Compagnie Alfa zal hier de leiding nemen, onder hun commando zal Compagnie Bravo, Charlie, Delta en de Dragon groep staan."
Enkele leden  van de groepen juichten bij het horen van hun groep maar Quaritch beaamde stilte en het werd weer rustig daarop ging hij verder met praten.
"Jullie weten dat er laatst een zending AMP-Suits zijn binnen gekomen? Nou dit is dus de perfecte moment om ze uit te proberen. Nog een laatste ding, mijn taak is om jullie in leven te houden. Hierin zal ik niet slagen. Houd dit in gedachte en overleef. Dat was het, over 15 minuten verzamelen op de binnenplaats en de AMP bestuurders melden in de Wapenkamer."
Hij keek nog een maal de ruimte door en riep toen "Ingerukt! Jullie weten wat jullie te doen staan!"
De kapitein van Alfa Compagnie stond op en riep "Jullie horen hem, ingerukt", de groepen onder zijn commando stonden op en marcheerden weg.
Daarna stonden de paratroepers op en ook die verlieten de kantine.
Winters zuchtte en stond ook op "Jullie horen het, verzamelen op de binnenplaats. Ingerukt!"
Alle soldaten stonden op en marcheerden weg maar Winters hield Petrov tegen "Jij niet, jij blijft hier. Rust uit en kom op krachten, we hebben je nog hard nodig."
Terwijl de groep de kantine verlieten bleef Winters en Petrov staan, dat zag Quarich en die kwam aanlopen.
"Kapitein Winters, wat is er met die soldaat?"
"Sir, deze soldaat heeft een lange tijd in het oerwoud doorgebracht. Hij is uitgeput, hij kan niet meevechten."
"Als u het zegt kapitein. Het is uw beslissing." Zei Quaritch. "de gezondheid en veiligheid van de troepen staan voorop. Maar genoeg gebabbeld, we moeten een aanval afslaan.
Winters knikte en maakte zich met Petrov snel uit de voeten.
"You not be here. Go back!"
Neytiri

I survived Black Mesa, I went trough City 17, I fought trough Rapture and escaped....
So what can possible go wrong on Pandora?

Stories:
The untold stories of the war on Pandora (written in Dutch)written in English

Txep swirä

De Laatste slag

Eytukan hief zijn speer en keek woest om, achter hem stonden vele honderden Na'vi te pali.
"Broeders en zusters!" riep hij "Vandaag gaat het gebeuren, de grote dag is gekomen! Vandaag pakken we terug wat van ons is! Hierdoor zullen we als helden de geschiedenis in gaan en over honderd jaar zal er nog steeds over ons gepraat worden, over ons, over jullie, over onze daden!"
De krijgers schreeuwden woeste oorlogs kreten en juichten, een hels kabaal en terwijl Eytukan stilte beaamde keek hij de verschillende krijgers aan.
Alle Na'vi waren in vele verschillende kleuren beschilderd, in de kleuren van de stam waar ze vandaan kwamen.
Allen keken Eytukan aan, die hief zijn schild en speer hoog in de lucht, riep een strijdkreet en kwam in beweging.
De vele Na'vi gingen zwijgend achter hem aan, sommigen deden hun laatste schietgebed en anderen hielden hun gedachten liever voor zichzelf.

Uit het raam van de douche zaal kon Petrov de grote groep soldaten zien vertrekken, elke groep ging hun eigen weg, elk naar het gebied dat ze waren toegewezen.
Terwijl hij zijn handen samenvouwde begon hij te bidden "God of Eywa, alstublieft hoor mij aan, help mijn vrienden deze veldslag door. Alstublieft help hen"
Zuchtend stond hij op wierp nog een laatste blik door het raam en liep weg.

Na enkele kilometers kwamen de soldaten, die onder leiding van Winters stonden, aan bij de frontlinies en maakte zich klaar op de confrontatie.
"Kapitein Winters! John" riep Anderson, de twee officieren keken om "ik pik een signaal op. Op de radar zie ik de Na'vi komen, ze komen met een grote snelheid hier naar toe en het zijn er echt heel veel."
Winters knikte en begon een vele bevelen te schreeuwen. "John! Ga met Echo mee, die hebben nog een leidinggevende officier nodig! Zulu jullie pakken links samen met de helft van de Red Devils, andere helft gaat met Echo mee!"
"Kapitein Winters!" riep Anderson weer "Ik schat dat ze nog een kilometer hier vandaan zijn"
Winters knikte "Soldaten! Maak je klaar! Over een paar minuten zijn ze er!"
Anderson sloot de kap van zijn AMP-suit en laadde het grote geweer door.

Enkele minuten was het onnatuurlijk stil in het oerwoud, er floten geen vogels, het was gewoon spookachtig stil.
Maar die stilte werd doorbroken door een laag rommelend geluid, dat steeds sterker en harder werd.
Vage schaduwen werden Na'vi die tussen de bomen door galoppeerden, de soldaten zette zich schrap en gingen in dekking.
"Houdt je vuur!" riep Winters "Wacht op het juiste moment!"
De Na'vi kwam binnen bereik en Winters gaf het bevel tot vuren.
Al die geweren gaven een oorverdovend geluid, tientallen Na'vi werden gevloerd.
Pa'li krijsten, Na'vi schreeuwden het uit van de pijn.
De Na'vi bleven maar op de linie van de mensen in beuken, die maar ternauwernood stand hield.
Er waren vele gewonden en doden gevallen, maar de eerste aanval werd afgeslagen.
er kwam nog een tweede en derde aanval, de derde brak door maar door goed ingrijpen van Winters en John wisten ze de Na'vi terug te slaan.

Eytukan galoppeerde met zijn pa'li tussen de bomen door, die waren dankzij zijn snelheid nog maar een waas, bijna niet meer goed te zien met het blote oog.
Honderden andere krijgers galoppeerden achter hem, hij voerde een groot gedeelte van de strijdkrachten aan.
Opeens zag hij de vele mensen tussen de bomen staan en spoorde zijn pa'li om nog harder te rennen.
De mensen begonnen te schieten en terwijl hij links en rechts kon kijken zag hij zijn strijders vallen, inwendig bloedde zijn hart en verdriet kropte zich daar in op.
Voordat de legers met elkaar in aanraking kwamen trok Eytukan zijn messen, en galoppeerde  de linies van de Alfa compagnie in.
Hij liet zijn messen links en rechts neerkomen, doorkliefde uniformen en zaaide dood en verderf.
Een groep Na'vi boog af naar rechts en viel daar de mensen in de rug aan, Eytukan deed hetzelfde maar hij boog zich met een groep af naar links.
De mensen werden compleet overrompeld, ze zaten gevangen als in een tang beweging, ze konden geen kant meer op.
Maar toen gebeurde het onwaarschijnlijke... vlak voor de linies van de mensen kwamen tientallen granaten en raketten neer, er was een massale bombardement.
Vele krijgers werden omvergeworpen en gedood, werden getroffen door explosies en anderen waren dodelijk gewond geraakt door rondvliegende scherven en splinters.
een vervangende officier van de Na'vi gaf het bevel tot terugtrekken.
Eytukan verzamelde zijn troepen en trok zich terug om zich te hergroeperen en om nieuwe plannen te maken.
hij had een rustig stuk bos gevonden waar de pa'li konden rusten en waar zij konden overleggen.
"Wat gaan we doen?'' vroeg hij tegen de rest "We zijn afgesneden van de rest en die trekt zich terug''
Een krijger schudde zijn hoofd "we zijn ten dode opgeschreven, dan is mijn voorstel om strijdend ten onder te gaan''
Terwijl Eytukan naar de voorstellen van de andere krijgers luisterde vroeg hij zich af hoe het bij Kahlan zou gaan, zij was met de Turok Makto mee gegaan.

Bij Kahlan ging het stukken beter, de helikopters werden in een hoog tempo vernietigd.
Terwijl zij haar Ikran naar rechts opstuurde, kwam ze in lijn te vliegen met een helikopter.
Vlug greep ze een pijl, spande de boog en liet die pijl gaan.
Die ging dwars door de ruit heen doorboorde de helm van de piloot, die was opslag dood.
Het lichaam van de piloot duwde de joystick naar voren waardoor de helikopter in een duikvlucht ging.
De soldaten, die in de helikopter zaten, schreeuwde het uit van angst en zagen al snel een drijvende rots op zich af komen.
Kahlan keek niet naar de helikopter toen het neerstortte maar zocht meteen een ander doelwit.
Die had ze al snel gevonden en vloog daar op af.
De ikran greep de zijkanten van de helikopter beet en duwde zijn kop naar binnen, greep een soldaat gooide die naar buiten om vervolgens de helikopter zelf uit te schakelen.
Maar ze hadden te weinig manschappen om alle helikopters te vernietigen.
Toen zag ze het onwaarschijnlijke gebeuren, van tientallen drijvende rotsblokken stegen honderden ikrans op die zich met de strijd kwamen bemoeien.
Ze lachte, niet omdat ze gek was maar omdat Eywa zich met de strijd kwam bemoeien.
Lang kon ze niet genieten van die aanblik want opeens kwam er een helikopter gevaarlijk dichtbij en begon op haar te vuren.
Snel ging ze in een duikvlucht onder de helikopter heen, die draaide om zijn as en ging achter Kahlan aan.
Verschillende raketten werden afgevuurd maar die misten allemaal hun doel, helaas raakte sommige raketten wel andere Na'vi en ikrans.
Haar ikran vloog zo snel als het kon tussen de drijvende eilanden door maar wist de heli niet af te schudden.
Ze haalde andere ikrans in, vloog langs andere helikopters maar wist die ene heli maar niet af te schudden.
Ze kreeg een idee, en liet haar ikran een looping maken, hierdoor kwam ze achter de heli te hangen.
Haar ikran greep de heli vast en gooide de rechter boordschutter uit de heli, daarop vuurde ze  een pijl af om de andere boordschutter onschadelijk te maken.
Een de tweede pijl schampte zijn helm, en met een derde  wist zo nog een helikopter onschadelijk te maken.
Ze keek rond en kwam tot de conclusie dat de overige helikopters waren neergehaald of waren gevlucht.
Er was nog maar een helikopter in de lucht, de grootste die ze ooit had gezien, en kon nog net zien hoe de Ikran Makto op het dak sprong, de soldaten onschadelijk maakte en daarna de helikopter onschadelijk maakte.
De laatste Na'vi juichten, ze hadden de aanval afgeslagen en de mensen overwonnen, ze hadden de Tree of Souls beschermd.

Op de basis was de chaos nu helemaal compleet, ze konden geen contact meer krijgen met Kolonel Quaritch en ze wisten niet meer hoe de situatie was bij de gevechtstroepen, op enkele verwarrende berichten na.
De pantsereenheid meldde dat het zeer rustig was, maar een half uur kwam het bericht dat het een grote chaos was, daar lag een veld vol met karkassen van ikrans met gesneuvelde en gewonde Na'vi er tussen in.

"Basis, ontvangt u mij?" Vroeg een piloot
"Hier basis, antwoordt u maar" was het antwoord
"ik..breng verslag uit van de laatste gebeurtenissen."
Dat was wel interessant, hier had de basis nog geen berichten ontvangen.
"De Na'vi hebben ons teruggeslagen, ze hebben de ruimteveer vernietigd en de Dragon van Kolonel Quaritch is neergehaald, verder geen overlevenden"
Dit was verschrikkelijk, ze waren hun hoogste bevelhebber kwijt geraakt

Er kwam nog een oproep door, deze kwam van de linies van Winters vandaan.
"Basis ontvangt u mij? Basis ontvangt u mij? Dringende oproep tot luchtsteun"
"Verzoek ontvangen" werd er geantwoord "Wat is uw positie?"
"Onze positie?" vroeg de soldaat terwijl hij met de behulp van de kaart zijn positie bepaalde en gaf daarna zijn positie door
"Coördinaten ontvangen , luchtsteun wordt opgeroepen" werd er bevestigd

Sílron`zem wilde met zijn groep voor de derde en  laatste keer aanvallen van zijn 300 krijgers waren er nog maar 114 over.
"Geef bevel tot aanval" riep Sílron`zem en zo voerde hij zijn laatste strijders aan in een laatste gevecht.

"Kapitein" Riep John paniekerig uit " Geef bevel tot bombardement! Ze komen! Dat houden we nooit!"
een paar minuten later lieten de piloten hun dodelijke lading los.
Na'vi kwamen gegaloppeerd en waren nog maar een tiental meters van de mensen verwijderd toen het helemaal mis ging.
Granaten en raketten kwamen in de linies van de mensen terecht, mensen werden omvergeworpen en bomen knakten als luciferhoutjes.
Sílron`zem zag de eerste raketten inslaan en gaf gehaast het bevel tot terugtrekken.
Terwijl zij dekking zochten en het bombardement afwachtten konden ze zien hoe groot de impact was van deze bombardement, ze hadden weggevaagd kunnen worden.

Hoe plotseling het was gekomen, was het ook weer verdwenen.
Niets dan stilte en rust, akelige stilte.
Aan de geluiden was te horen dat er bij de andere linies nog wel volop werden gevochten, maar niet hier, hier was er stilte en rust.
De grond zat vol met zwart gebakerde kraters en her en daar waren kleine brandjes ontstaan.
Gewonden en doden lagen overal, sommige misten ledematen en andere hadden vele snijwonden en andere verwondingen.

Winters hoorde niets meer van John's linie en besloot om via de radio contact te zoeken, maar toen hij dat niet kreeg besloot hij om zelf te gaan kijken.
Samen met nog een aantal soldaten en hospikken betraden zij het slachtveld.
Redelijk snel had hij John gevonden, hij leefde nog maar dat zou niet lang meer duren.
Granaatscherven hadden zijn buik open gereten en splinters hadden zich in armen, benen en borst geboord.
Toen hospikken hem op een brancard legden, maakten ze hem klaar op vervoer.
Maar het was al te laat, hij was er niet meer...
Een hospik knielde neer naast zijn lichaam en maakte zijn ID-tags los.
"Sir?" vroeg de hospik en omhoog keek naar het gezicht van Winters "Zijn ID-tags, sir"
Winters nam ze aan en hield ze vast in gebalde vuisten, hij moest nu een beslissing maken.
"Jongens" riep hij "Neem contact op met de basis. De rechter flank is gevallen, we hebben te weinig troepen om het te verdedigen. De hospikken blijven achter, die moeten voor de gewonden en doden zorgen."
De hospik knikte en liep toen naar een dode toe om zijn ID-tags te pakken.
Winters bleef nog even staan en bracht zijn gebalde vuist naar zijn mond en fluisterde "Het spijt me jongen, het spijt me" er gleden tranen over zijn wang naar beneden.

De aftocht was met de vele gewonden die ze mee konden nemen een slopende tocht, het ging langzaam en moesten zich nog vaak verdedigen tegen Na'vi en andere gevaren in de bossen.

Sílron`zem gaf het bevel tot aanval en meteen kwam iedereen in beweging.
Ze renden naar, wat ze dachten, de linies van de mensen, maar vonden geen tegenstand.
In feite waren er geen soldaten meer, alleen dood en verderf.
Toen ze het slachtveld op renden werden ze aangekeken door de vele hospikken die er bezig waren.
Ze zagen mensen zwijgzaam rondlopen die rode kruizen op hun helmen en mouwen hadden geschilderd, die wisten dat het gevecht over was maar niet het gevecht van de gewonden.
Die hadden een gevecht op leven op dood en zij maakten het verschil uit.
"Sílron`zem" zei een krijger terwijl de omkeek en een hospik nastaarde "Wat doen ze? Waarom rennen ze niet weg als de rest?"
"Ze zorgen voor de doden en gewonden, dat is hun taak." Antwoordde hij en riep naar een paar anderen die een hospik aanvielen "Laat die gasten! Zie doen niets! Laat ze hun werk doen!"
de krijgers lieten de hospik los en borgen hun wapens op.
"Laat krijgers achter en zeg tegen onze genees broeders dat ze de mensen moeten gaan helpen" zei hij tegen de krijger.
Meteen sprong de krijger in de verdeding "Maar dat is de vijand!"
"Niets mee te maken!" schreeuwde Sílron`zem "Doe het!"
"Oke als u het zegt" verontschuldigde de krijger zich en maakte zich uit de voeten.

Op de basis kwamen er twee zeer vervelende berichten binnen, de eerste was dat de rechterflank was gevallen en zich terugtrok.
Het tweede bericht hield in dat de linie van onder andere Alpha compagnie was gevallen en voor de grootste gedeelte was vernietigd.
De Na'vi hadden hulp gekregen van Eywa, werd gezegd, dat zij een grote groep Hamerheads had losgelaten en de compagnieën onder de voet hadden gelopen.
De linkerflank, die van de pantsereenheid, had opdracht gekregen om zich terug te trekken en dekking te geven aan de terugtrekkende groepen soldaten.
Nu zou de doodsstrijd hier, in Hells Gate, gaan plaatsvinden, de laatste stuiptrekkingen van RDA op Pandora.



"You not be here. Go back!"
Neytiri

I survived Black Mesa, I went trough City 17, I fought trough Rapture and escaped....
So what can possible go wrong on Pandora?

Stories:
The untold stories of the war on Pandora (written in Dutch)written in English

Tanhì'kilvan te McEnti

hee

leuk verhaal en makkelijke te lezen ( jippie eentje in het nederlands ) Engels lees ik ook hoor

vind het goed geschreven
en ga zo door

gr McEnti

Puvomun

Leuk geschreven, inderdaad. Boeiend dat je de veldslag hebt verplaatst!
Krr a lì'fya lam sraw, may' frivìp utralit.

Ngopyu ayvurä.

Txep swirä

dunk jullie wel ;D
zelf lees ik een beetje teveel fantasyboeken en oorlogsboeken, oorlog en fantasy kan je zooo goed combineren ;D
alleen wat ik jammer vind is dat ik niet echt kan na gaan hoe groot de troepenmacht van RDA op Pandora was, welke units er waren (zoals verkenners en hospikken)
dus daarom baseer ik me op wat er hier en nu afspeelt, over wat er nu realistisch is en dat probeer ik te projecteren op Pandora.

ik vind het nog steeds leuk om het te schrijven maar het loopt bijna ten einde :'( jammer
"You not be here. Go back!"
Neytiri

I survived Black Mesa, I went trough City 17, I fought trough Rapture and escaped....
So what can possible go wrong on Pandora?

Stories:
The untold stories of the war on Pandora (written in Dutch)written in English

Stynat

Ik waaaaaacht op het slot/vervolg...
Ik kijk altijd als ik online ben.! ;)


Txep swirä

Quote from: Stynat on September 20, 2010, 04:57:24 AM
Ik waaaaaacht op het slot/vervolg...
Ik kijk altijd als ik online ben.! ;)



bedankt :)
helaas heb ik weinig tijd om te schrijven en ik zit vast, dus ik moet een logisch vervolg maken en ik moet het niet gaan afraffelen.
maar rustig aan, het komt af ;)
dit verhaal loopt ten einde, maar is dit ook echt het einde? ;)
"You not be here. Go back!"
Neytiri

I survived Black Mesa, I went trough City 17, I fought trough Rapture and escaped....
So what can possible go wrong on Pandora?

Stories:
The untold stories of the war on Pandora (written in Dutch)written in English