De Onvertelde verhalen van de oorlog op Pandora

Started by Txep swirä, February 02, 2010, 05:53:56 AM

Previous topic - Next topic

0 Members and 1 Guest are viewing this topic.

Stynat


Txep swirä

Het einde in zicht

Terwijl de troepen en gewonden convooien door de poorten nar binnen kwamen, werden de turrets nagekeken en liepen ze alvast warm om meteen te kunnen reageren.
Toen de laatste troepen binnenkwamen werden de poorten gesloten, nu was het wachten geblazen op de vijand.

Niet lang daarna begonnen de sirenes te loeien, er kwamen Na'vi aan, en niet zo weinig ook.
Vele kwamen in de schootsveld van de turrets en werden genadeloos neergemaaid, ze wierpen zich tegen de hekken aan maar kwamen er niet doorheen.
Ze konden meteen het vuur openen en konden zo beter de aanval tegenhouden.

De Na'vi kreeg al snel door dat deze aanval zinloos was dus kregen ze het bevel tot terugtrekken.
Terwijl ze zich terugtrokken hoorden ze een laag rommelend kabaal, er kwam iets aan.
Soldaten die de turrets bedienden keken elkaar even aan, ze waren ongerust.
Terwijl ze hun wapens kostbare rust gunden werd het geluid steeds harder, de grond begon te trillen en niet lang daarna kwamen er vele Hammerheads tussen de bomen vandaan.
De schutters wisten niet hoe snel ze op die beesten moesten schieten, sommige gingen neer maar het waren er teveel.
De beesten wierpen zich ook tegen de hekken en torens aan, maar dit keer hadden wel succes.
De hekken en de torens werden omvergeworpen,
Soldaten werden uit hun turrets geworpen en vielen hun dood tegemoet, tussen de Hammerheads.
Als ze geluk hadden dan was de val al dodelijk, anders werden ze levend vertrapt.
Anderen schutters hadden minder geluk, die werden met pijlen uitgeschakeld.
De Hammerheads richtten veel schade aan, ze sloopten meerde pantservoertuigen en enkele helikopters voordat ze pas werden uitgeschakeld.
Toen de  Na'vi het terrein opgestormd was de chaos compleet, de toegangswegen de basis in werden gesloten en de buitengesloten soldaten stonden letterlijk met hun rug tegen de muur.
Vele gaven zich over maar over het gehele terrein werd gevochten.
In de hangars, en in de mijnen stonden Na'vi en mens tegenover elkaar, telkens leek het er op dat de Na'vi ging winnen maar de mensen sloegen aanval na aanval af.

De bevelhebbers in het controlecentrum keken hun ogen uit, zij zagen hun troepen verliezen en konden hier helemaal niets aan doen.
Toen zagen ze dat het een hopeloze situatie was, ze konden niet meer winnen, er werd bevel gegeven om de toegangsdeuren te blokkeren en zich in te graven op strategische locaties.

Een kapitein van het Alpha compagnie had zijn elleboog tegen een raam naast een zijdeur geplaatst en keek zuchtend naar buiten.
Vanaf daar kon hij zien dat de laatste troepen de wapens neerleggen en zich overgeven.
Zonder om te kijken zei hij maar een vraag "Wat doen wij? Opgeven of doorvechten?"
De soldaten keken elkaar er wisten eigenlijk niet wat ze moesten zeggen, ze waren van Alpha, zij waren het langst op Pandora, de echte RDA kern.
"Wilt u u echt gaan overgeven sir?" vroeg een soldaat voorzichtig.
"Ja" nu keek de kapitein opzij, in de ogen van de soldaat "We hebben gedaan wat we konden maar het is voorbij. Kijk, kijk naar buiten. Jullie weten dat ik gelijk heb. Ook al ben ik een RDA soldaat, ik ben niet gek. Dit is de realiteit."
"Wat? U bent een verrader sir. Ik zou u nu neer moeten schieten." Zei een andere soldaat.
"Kom dan! Schiet dan!" brulde de kapitein "Schiet! En jij zult zelf ook sterven, niet nu maar over een paar uur!" toen liep hij terug naar het raam een keek er weer door.
"Zie, er is geen hoop meer, ik ga die deur door. Wie volgt mij?" nu keek hij weer niet maar ging recht voor de deur staan.
"Ik kan dit niet toestaan sir." Zei de soldaat weer en hij trok zijn pistool "Sorry sir, maar ik zal u moeten doden."
Een voor een lieten de soldaten hun wapens op de grond kletteren en een van hun zei "Wij volgen u sir, ons gevecht is over."
De soldaat met het pistool keek om zich heen en liet zijn wapen zakken, toen draaide hij zich om en rende een gang in.
De kapitein trok zonder een woord te zeggen de beveiliging van de deur af en gooide de deur open.
Zonder angst liep hij naar buiten, met zijn handen achter op zijn hoofd en de soldaten volgden hem.
Na'vi kwamen behoedzaam dichterbij en toen ze zagen dat ze geen dreiging meer volgden, werden ze overmeesterd en weggevoerd.
Andere krijgers proffiteerden hier van en deze gingen het gebouw binnen.
Voorzichtig liepen de krijgers door de gangen en kwamen maar weinig mensen tegen.

Een boodschapper rende door de gangen van de basis, hij hield contact met de verschillende groepen soldaten.
Hij was net onderweg naar een andere groep toen er in eens een Na'vi om de hoek kwam.
Ze keken elkaar geschrokken aan, toen zette de boodschapper het op een lopen en rende terug.
De Na'vi zette de achtervolging in en volgende hem door verschillende gangen.
Soldaten keken op toen ze de boodschapper terug zagen rennen en begonnen te vuren toen ze de Na'vi zagen.
De boodschapper liet zich op de grond vallen en de kogels scheerden over zijn hoofd langs.
Toen werd het stil en hij keek om, de Na'vi was gedood.
Hij stond op, bedankte de soldaten en besloot maar om een andere route te nemen nu er een gedeelte van de basis niet veilig meer was.

Zo ging de strijd door, groepen hadden hinderlagen gelegd en om elke gang, kamer en strategische locatie werd fel gevochten.
De RDA verloor steeds meer terrein, meer en meer soldaten gaven zich en vele anderen raakten gewond of werden gedood.

Er waren nog maar een aantal locaties goed beschermd.
Zo was het controlecentrum zwaar verdedigd en waren bij de wapenkamers en de hangaars, die in de basis bevonden, waren de grootste groepen gelegerd.

Eytukan was ook de basis binnen gegaan en verkende een aantal gangen.
Daar kwam hij aan bij het biolab, deze was geheel verlaten en hij werd nieuwsgierig.
De Na'vi liep tussen tafels vol met glazen spullen door, sommige hadden een vloeistof en andere hadden complete dieren.
Achter een wand zag hij een blauwachtige gloed, toen hij om de hoek keek zag hij een grote tank staan, vol met een blauwe vloeistof.
In die tank zag hij tot zijn verbazing een Na'vi, nieuwsgierig liep hij dichterbij en legde een hand op de tank.
De Na'vi had een slang in zijn mond en willekeurige spieren  trokken continu samen en ontspanden weer, alsof het een baby was.
"Pue lu fipo?" vroeg hij zich zelf "pehem vin fitseng?"
terwijl hij het blauwe wezen in de tank bekeek.
"Tsatu  lu uniltìrantokx" zij een stem achter zich.
Razendsnel draaide hij zich om en zag daar een bioloog staan, hij stond daar ontspannen en maakte een diepe indruk op Eytukan.
Eytukan zei niets en hij ging verder.
"Tsatu  lu uniltìrantokx" zei hij weer "uniltìranyu ta tokx slu Na'vi."

Er kwamen een aantal Na´vi krijgers de ruimte ingelopen en keken achterdochtig naar het tweetal, die stonden daar zachtjes met elkaar te praten.
Ze wisten niet precies hoe ze moesten reageren, want Eytukan had hen nog niet opgemerkt.
"eh... Eytukan?" vroeg een van de krijgers en onderbrak de bioloog, schijnbaar wilde die nog wat zeggen en het tweetal keek op.
Eytukan keek op en vroeg "ja? Wat is er?"
"Sir, we hebben een doorgang gecreëerd in een van hun hangaars, ze verliezen steeds meer terrein. "
Dat klonk goed, de hangaars waren van hoge strategische waarde voor de Skywalkers.
Ze moesten tegen elke prijs die ruimtes in handen krijgen.
"Mooi, breng me er heen. en jij" hij wees er een aan "Breng hem naar buiten, naar de rest."
De Na'vi knikte, de wetenschapper ook en liep al naar de deur. Hij verstond de taal der Na'vi.
De Na'vi en wetenschapper verdwenen door de deur en een krijger zei "Eytukan, ik heb nog meer nieuws."
Eytukan keek verbaasd op "En dat is?"
"Uw vrouw, Kahlan, heeft samen met de Turok Makto en de anderen succesvol de Tree of Souls beschermd. De boom is veilig. En Kahlan heeft het overleefd."
Toen Eytukan dat hoorde sprong hij zowat in de lucht van blijdschap, hij was bezorgd over Kahlan en hoopte dat er niets met haar gebeurde "Dat is schitterend nieuws!" riep hij vol vreugde maar werd toen weer serieus "We moeten dit nog afmaken."
De krijgers wezen de weg naar de eerste hangaars en daar was het een puinhoop, het was chaotisch en triest.
Triest, in de zin van de vele offers die gebracht moesten worden voor zo'n klein stuk grond.

Hij stond in een smalle gang en van daaruit kon hij zien dat er een van de twee grote deuren naar buiten openstonden.
Achter de vele gevechtsvoertuigen zaten Na'vi, daar zaten ze beschermd tegen de wapens van de Skywalkers.
Her en daar werden uitvallen gecreëerd door beide partijen maar deze werden tegengehouden en afgemaakt.
Langzaam maar zeker wist de Na'vi grond te winnen, het ging hier niet om tientallen meters maar per pantservoertuig.
Een aanvoerder opende via de rechterflank een aanval en kwam nog redelijk ver voordat ze tot stand kwamen.
De Skywalkers lieten zich  terug vallen en niet lang daarna gaven ze zich over.
De eerste was veroverd, niet veel langer daarna vielen de tweede en de derde.
en omdat de Skywalkers weinig manschappen hadden, hadden ze zich alleen nog maar rond de centrale commandocentrum ingegraven.

Sílron`zem, was ook aangekomen op Hell's gate, samen met zijn onderdeel ging hij het gebouw binnen.
Op strategische punten lagen her en der nog lichamen, wapens lagen nutteloos op de grond.
Bloedspetters zaten op de muren, soms op het plafond maar daar wilde hij niet teveel bij nadenken.
Het viel hem op dat het erg stil was, af en toe werd er geschoten.
Een soldaat had hun verteld dat de over gebleven manschappen te weinig munitie hadden en het alleen gebruikten als het echt nodig was.
De Skywalkers hadden nog een laatste aanval gedaan, een wanhopige, om bij de munitiedepots te komen.
Deze werdt afgeslagen en het zag er beroerd voor hun uit.
Sílron`zem ging met zijn groep steeds dieper de basis in en kwam uiteindelijk bij een gang waar misschien 30 tot 40 krijgers stonden, allen stonden ze bij een deuropening.
De muur tegenover de deur zat vol met kogelgaten en her en der wat bloedvlekken.
Gewonden lagen in de gang en deze waren aan hun lot over gelaten.
Hij zag Eytukan staan en riep zijn naam, hij keek op en zwaaide.
"Kaltxi ma Eldar" groette  Sílron`zem "Hoe staat het er voor?"
"Slecht" antwoordde Eytukan"Ze hebben zich op een verhoging ingegraven en ik weet niet hoe we er door moeten komen. Kijk zelf maar."
Terwijl hij door de deuropening naar binnen keek kon hij een klein ruimte zien, aan de andere kant was een trap.
Bovenaan de trap lagen zakken hoog opgestapeld, met enkele schutterspoortjes.
Snel trok hij zijn hoofd terug toen er gevuurd werd.
"Daar boven is het commandocentrum?" vroeg hij
"Ja. De oorlog zal eindigen als we dat in handen krijgen."
Sílron`zem stond peinzend na te denken en opeens kreeg hij een idee "Wat als we ze uitroken?
"Nee, dat werkt niet, dat hebben we al geprobeerd maar dat werkt ook in onze nadeel."
"We moeten wat verzinnen! We kunnen het nu eindigen!" riep Sílron`zem  uit "Maar wat?" 
"We kunnen de wapens van de Skywalkers gebruiken?" vroeg een van de krijgers opeens.
Toen de twee aanvoerders hem met niet begrijpend aankeken, stamelde hij "Ik bedoel, die wapens zijn veel sterker, misschien kunnen ze hier een uitkomst bieden."
"Daar...Daar zit wel wat in, we moeten wat hebben waarmee we hier door heen kunnen komen. Wat jij Eytukan?" vroeg Sílron`zem
"Prima idee, zoek iemand die met die wapens overweg kan. Desnoods een Skywalker." Zei Eytukan. "Ga nu, we verdoen onze tijd."
De krijger en Sílron`zem verdwenen door een deur.
Na een tijdje kwamen ze terug met een Skywalker.
"We hebben iemand bereid gevonden om ons te helpen. Hij noemt het een Granaatwerper. Hij zegt dat dit wel zou kunnen werken" zei de krijger
"Oke, we zullen zien. Iedereen uit de weg, laat hem zijn werk doen." zei Eytukan, iedereen stapte een paar meter achteruit en zocht dekking.

In het Commandocentrum was het een chaos, overal waren soldaten en gewonden.
Enkele officieren keken naar buiten "Kijk nou, ze vieren zowat feest. Hoe lang duurt het nog tot de versterking is gekomen?"
"Pff, geen idee, ze kunnen ieder moment komen. Dan kunnen we het tij keren. Er is me ongeveer 300 man beloofd en nog enkele helikopters." Werd er geantwoord.
Voordat de officier nog wat kon vragen, klonk er een verschrikkelijke explosie.
"Wat was dat?" werdt er geschreeuwd.
Er kwamen een aantal soldaten naar binnen gerend, ze sloten de deuren achter zich en barricadeerde het met tafels en kasten.
"Soldaten! Wat is hier aan de hand! Ik eis opheldering" riep een hoge officier.
"Ze zijn er door!" riep de soldaat zowat in paniek "Ze staan zo voor de deur!"
de officier vloekte en haalde zijn handen door zijn haar.
Niet lang daarna werd er op de deur gebonsd.
Bijna iedereen keek geschrokken naar de deur.
"Geef jullie over" werd er in steenkolen Engels geschreeuwd "Jullie kunnen geen kant meer op."
"Nooit!" riep de officier terug en vuurde als waarschuwing een aantal kogels af.
"Jullie kunnen nooit winnen." Werd er weer geroepen "We hebben de versterking onderschept! Het is hopeloos om zo te verzetten! "
De officier vloekte weer, wat nu? Ze zaten vast... er was geen ontsnapping meer mogelijk.
Het is overgeven of sterven.
"Sorry sir, maar hij heeft gelijk. We kunnen niets meer doen." Zei een onder officier
"Wat? Wil jij geloven dat ze dat echt hebben gedaan?" brieste de officier
"Ja, we zijn al een tijdje het contact met de versterking kwijtgeraakt. Dus ze kunnen wel gelijk hebben"
"Nou, ik geloof van niet, en ik denk dat ze bluffen."
"Kijk naar buiten! Daar is de versterking!" riep de stem weer
Nieuwsgierig keken ze naar buiten, en daar was de versterking, er kwam een colonne van soldaten en voertuigen onder Na'vi begeleiding  de basis binnen rollen.
Een stuk verder op landde er 6 helikopters.
De officier haalde zijn handen weer door zijn haar.
Hij wist niet meer wat te doen, al zijn hoop was vervlogen, zijn plannen waren verdwenen.
Hij haalde diep adem en dacht na "Haal de barricade weg, we geven ons over. Het is voorbij, onze taak zit er op. We gaan naar huis." Was zijn conclusie.
Iedereen gooide zijn wapens op een hoop en de barricade werd aan de kant geschoven.
Niet lang daarna klapten de deuren open en kwamen er Na'vi krijgers naar binnen.
De laatste ruimtes werden doorzocht en alle mensen moesten zich verzamelen.

Het was al een tijdje stil op de verzamelplaats, er zaten honderden soldaten op de grond, iedereen was bezig met hun eigen gedachten.
Plotseling ging de deur open en daar kwamen de de echte RDA kern naar buiten, trots, ze toonde geen enkele emotie dan trots en fierheid.
Ze keken strak voor ze uit en liepen direct naar de ruimteveer die klaar stond om de troepen op te komen halen.
Als laatste kwamen Eytukan en Sílron`zem naar buiten "Het is voorbij" glimlachte de laatste.
"Eytukan!" werd er geroepen
Kahlan kwam aangerend en omhelsde hem "Het is eindelijk voorbij! Na al die tijd!" riep ze uit "We hebben de Tree of Souls beschermd! We hebben overwonnen." Zei ze en lachte.
De twee krijgers lachten ook.
Maar daarna werd ze treurig "Zo veel hebben hun leven moeten geven voor die rot oorlog."
Eytukan keek haar aan "In ieder geval zijn ze niet voor niets gestorven. Het zijn helden. Wij zijn helden. De Skypeople verdwijnen. Het wordt straks weer zo als het vroeger was."
Nu keek Kahlan de krijger aan "Het is niet meer zoals vroeger... ze komen niet meer terug."
"Eer ze dan" antwoorde Eytukan "Er wordt morgenavond een groot feest gegeven. Iedere clan die aanwezig is komt. Het wordt een feest die nooit vergeten zal worden. Het wordt een feest waar men nog lang aan zullen denken."
Toen lachte ze weer "Ja, op dat feest zullen we de doden herdenken en we zullen in hun naam onze clan opnieuw opbouwen."
Eytukan veranderde van onderwerp
"Er zullen een aantal Skypeople hier blijven. Er zullen een aantal krijgers hier blijven. Ook zullen er een aantal blijven die onze natuur en cultuur zullen gaan bestuderen en andere mensen die hier graag willen blijven."
Kahlan keek op "Waarom? Waarom mogen ze blijven nadat ze dit aan ons hebben aangericht? Ze moeten verdwijnen! Net als de rest!" beet ze toe "Jij hebt een hoog gezag! Jij kan er voor zorgen dat ze verdwijnen"
Hij schudde zijn hoofd "Sorry, maar dat kan ik niet. Deze Skywalkers hebben ons geholpen. Ze stonden aan dezelfde kant, net als Ikran Makto."
"O." Zei ze "Maar dan is het een andere verhaal."

Er kwamen een aantal soldaten aangelopen "Kijk" zei Eytukan terwijl hij van onderwerp veranderde "Dit is Petrov, hij hielp ons met de laatste overwinning."
Petrov knikte "ik heb de mensheid hier verraden maar het was voor een goed doel."
"En dat" hij wees naar de kapitein "Dat is Winters, hij gaat samen met een ander, John, de beveiliging regelen van Hell's Gate."
John knikte instemmend en ging naast Winters staan.
Er viel Kahlan wat op "Draagt Petrov een armband van jou? Die kreeg je van mij! Hoe komt hij er aan?"
"Dat is een lang verhaal" was het antwoord "Maar hij kreeg het als aanduiding dat hij onder mijn bescherming staat." 
"Jij vertrouwde hem?"
"Ja" was het simpele antwoord "toen ik hem voor het eerst zag, wist ik meteen dat hij bijzonder was, anders was dan de rest. Hij heeft respect voor de natuur en ons."

"Trouwens, worden zij ook uitgenodigd op het feest?"
"Dat weet ik nog niet. Daar ga ik niet over maar ik denk van wel. Het kan nog wel eens leuk worden dan."
"Hoezo?" vroegen de Skywalkers
"Dan leren jullie onze cultuur en wij die van jullie. Ik zal er dan wel voor dat jullie dan niets kan overkomen."
"Sorry, vrouwe en heren" verontschuldigde John zich "Maar er moet vandaag nog een hele hoop gebeuren. We moeten nog een hoop regelen en uitzoeken. Winters kom je mee? De rest ook graag."
De rest verontschuldigde zich en verdwenen door de deur naar binnen.

Eytukan, Kahlan en Sílron`zem bleven tot s' avonds laat om beveiliging te geven aan de vertrekkende soldaten.
Het was een eindeloze stroom van soldaten naar de ruimteveren. Maar toen de laatste was vertrokken en uit het zicht was verdwenen werd het eindelijk stil.

Ze keken naar de duizenden sterren aan de hemel.
"Eytukan?" vroeg Kahlan "Waar zou de planeet van de Skywalkers zijn? Waar zouden zij vandaan komen?"
"Ik weet het niet" zei hij "Maar kom,we moeten nog een hoop doen en morgen wordt er een feest gegeven"
Uiteindelijk verlieten ze de basis om terug te gaan naar de Tree of Souls, daar waar ze nu leefden.

De oorlog is voorbij, na al die tijd hoeven ze niet meer in angst te leven maar kunnen ze terug naar de plaats waar ze geboren en getogen zijn.
"You not be here. Go back!"
Neytiri

I survived Black Mesa, I went trough City 17, I fought trough Rapture and escaped....
So what can possible go wrong on Pandora?

Stories:
The untold stories of the war on Pandora (written in Dutch)written in English